Zaman yaklaştıkça heyecanımız artıyor.

Merhabalar ,

Biraz daha güncelleme yapmak gerek diye düşünüyorum şu sıra.

7 Ocak itibari ile Mecidiyeköy’deki evimizi boşalttık. İki yılımızı geçirdiğimiz minik tatlı evimiz. Seni özleyeceğiz. Bunu bil 🙂  Her hafta biraz daha eşya koliledik. Sattığımız eşyaları arkadaşlarımız teker teker aldı. Büyük kar felaketinin yaşandığı o kara Cuma son parça eşyalarımızı taşımak için ellerimizde bavullar, kolumuzda Faik ile (arkadaşımızın kedisi geçici olarak bizde idi)  biz de yollardaydık :). Neyse ki ucuz atlattık, metrobüs ile evimize ulaştık.

Ocak’tan Nisan’a kadar ailelerimizle kalacağız. Giderilemeyecek bir hasret için bunu yapmak bize çok iyi gelecek diye düşünüyorum. Bu sırada sürpriz bir şekilde ortaya çıkan, canım arkadaşım Peloşum’un sözüne ve nişanına tanık olduk, bu da çok iyi geldi.

Oraya gittiğimizde bize yardımcı olacak tanıdıkların olması ve her geçen gün bunun artması bizi çok rahatlatıyor. Zaten Ali (Özgür’ün lise arkadaşı) ve Başak (eşi) en son görüşmemizde söylemişlerdi: “Tanıdık biri olduğunu bilerek gelmek ile hiç bilmediğin, tanıdık olmayan bir yere gelmek çok ayrı şeyler. Bunun şansını yaşayacaksınız.” Aynen öyle düşünüyoruz :).

Şu anki ruh halimizden biraz bahsedeyim. İkimizin de heyecanı gün geçtikçe artıyor. Ailelerimizle kaldığımızdan bir yandan da çok alışkın olduğumuz hayatı tekrar yaşıyoruz. Ev-iş-arkadaşlarla buluşma şeklinde şu anki yaşantımız. Önümüzdeki aylarda akraba ziyaretleri de yapacağız.

Üniversite yıllarında iyice coşan, yurtdışında yaşama hayalim hep vardı. Bunun yaşayıp büyüdüğüm şehirde okumamla alakası büyük. Evlendikten sonra da hep vardı ama gerçekleşecek olması kulağıma hala inanilmaz geliyor. Hangi ülkede olmak istiyorum diye düşündüğümde aklıma hep Amerika gelirdi. Gidip o yüksek gökdelenlerin birinde yaşayacağım (çatısında havuzu olması tercihim:), bir yandan koltuğuma uzanıp CSI-NY izleyeceğim. Evlendikten sonra biraz Avrupa hayali ve şimdi uzak olmasını çok fazla kafama takmadığım A-V-U-S-T-R-A-L-Y-A! İçimden bir his orayı çok seveceğiz diyor :). Tüm bunların ötesinde kesinlikle en büyük destek birbirimizden geliyor. Özgür olmasaydı her açıdan düşünüyorum bunu yapamazdım. Her şeyden önce, en tepeye bunu yerleştiriyorum.

(Biraz konudan konuya atladığım bir yazı oluyor, farkındayım :))

Hadi para konuşalım 🙂 Öncelikle ikimiz de çok harcayan tipler değiliz. Oldukça sade bir hayat sürdürüp iş bulup para kazanana kadar minimum bütçe ile geçinmeye çalışacağız. Hesapladık, çarptık, topladık, arkadaşlarımıza danıştık. İki kişilik bir aile için her ay kiranla, faturalarınla beraber harcama tutarını 3.000 AUD olarak belirledik. Eğer denkleştirebilirsek beş ay geçinecek kadar para almayı planlıyoruz. Gidince bir kaç günlük dinlenme sonrasında hemen iş bakmaya başlamalıyız, bunun farkındayız. O süreci nasıl atlatacağım ile ilgili bir fikrim henüz yok. Özgür için sıkıntı olmayacak. İngilizce konusunda hiç sorunu olmadığı ve yurtdışında çalışmış olmasının verdiği tecrübe ile… Benim hissettiklerim ise çok farklı. Umarım karşımdakini anlarım, kendimi doğru anlatabilirim.Ya dediğini anlamazsam ?!? :S İş ile ilgili dileklerim, umarım eğlenebileceğim ve seveceğim bir iş olur ve devam ettiririm. Buraya yazmış olayım. Gerçekten çalışmaya başladığımda zaten düşüncelerimi yazarım 🙂

Kurumsal hayat dışında bir iş olacağı için ayrıca sabırsızlanıyorum :).

Doyasıya kamp yapabileceğimiz bir ülke olduğu için sabırsızlanıyorum :).

Kanguru görüp sevebileceğim için sabırsızlanıyorum :).

Gidip yerleşince konu belirleyip daha spesifik şeyler üzerine yazabileceğim. Şu an için sadece hissettiklerimiz ve yaptıklarımız kadar yazabiliyorum. Gezdikçe, öğrendikçe içeriklerim artacaktır ve daha faydalı fikirler vermeye başlayacağım. Buna inanıyorum :).

Yazmayı bırakmayacağım, evet bunu yapacağım.

Sevgiler

♥♥♥♥